Smashrun is ontstaan in een klein zandstenen huis...
Ergens ten westen van Parijs en ten oosten van Saigon ligt een vreemd en vrolijk land genaamd Brooklyn. Daar, in de buurt van Fort Greene, ontstond een simpel idee voor een website over hardlopen, dat al gauw een allesverslindend project werd, en na een lange winter coderen, dagen en nachten lang, was Smashrun een feit.
Het idee, bij het onstaan, was simpel — motivatie en context zijn intrinsiek gelinkt aan elkaar. Zodra je niet alleen doorhebt hoe een actie in je doel past, maar ook hoe het in je geschiedenis past, snap je het doel. En iets doen met een doel is veel makkelijker dan het doen zonder doel. Dus, als dat waar is, is de sleutel tot motivatie wellicht slechts een kwestie van framing.
Als dat iets te abstract klinkt, zal ik het verder uitleggen...
Waar staat Smashrun helemaal voor?
Het is koud. Het regent. Je sleept jezelf uit bed, trekt je hardloopbroek en je regenjasje aan. Je voelt alsof je er niet helemaal bij bent na de eerste drie mijl, maar je blijft stug volhouden en gaat tot het uiterste voor de laatste mijl. Je komt thuis, neemt een snelle douche en gaat als een speer naar je werk, om daar maar 5 minuten te laat aan te komen. Je baas kijkt naar je over zijn koffiekopje. Goed te zien dat je het hebt weten te redden.
Het was niet makkelijk om die loop voor elkaar te krijgen. En wat heb je er aan het eind van de dag nou mee bereikt? Misschien voel je je een beetje fitter? Misschien heeft het je geholpen om je discipline te onderhouden? Misschien voel je je een beetje meer in balans?
Waar Smashrun voor bedoeld is, is om je loop in context te plaatsten. Dat je je loop vanmorgen hebt weten te volbrengen betekent dat je dit jaar als 280 mijl hebt gelopen! Dat brengt je in de top 20% van alle hardlopers op Smashrun. Het is meer dan 50 mijl verder dan dat je vorig jaar rond deze tijd had gelopen. En het was je op 3 na snelste 4 mijl loop die je ooit hebt gedaan. Je loopt twee keer zoveel mijl per week als je vriend Joe, en als het op pure discipline aankomt — dag in dat uit opdraven voor je loop — heb je een aantal gelijkgestemden.
Huh? Wacht. Wat? Zoals in een computerspel?
Ik ben een gamer. Ik speel games. Als je dat samenneemt met een carrière in web development en een relatie met voedsel waar het woord superfanatiek nog niet genoeg voor is, heb je een recept voor de menselijke blob. Dus ik loop hard. En ik loop alsof ik het meen, en als consequentie daarvan blijft mijn lichaam in redelijk respectabele staat. Maar mezelf aanzetten om te gaan hardlopen is nooit wat ik makkelijk zou noemen.
Denk hier eens aan. Als je een game speelt, krijg je taken om te volbrengen. Ga hierheen, zoek dat ding, breng het terug, dood de zombies, etc. Als je dat doet, krijg je een beloning — vooruitgang, vordering, prestatie. Herhaal zolang nodig.
Vaak gaat het niet alleen over het spel, maar meer om het gevoel van voldoening. De cynische (of misschien eerlijke) manier om naar een hele hoop games te kijken is als een stel virtuele skinner boxes. Door herhaald gedrag te belonen, conditioneer je plezier aan dat gedrag, en op die manier ontwikkel je een drijfveer.
Wat als we, in plaats van zulk gedrag, wat absoluut nul nut heeft in de werkelijke wereld, belonen, in plaats daarvan het spel zo opzetten dat we echt nuttig gedrag belonen. Iets dat bijvoorbeeld je echt zou helpen, je langer laat leven, beter laat voelen, er beter laat uitzien, je een beter seksleven geeft en niet te vergeten je makkelijker laat wegkomen van echte zombies, als ze daadwerkelijk een keer opstaan uit de dood?